कधी अचानक वा-राची झुळूक येते
मनाचा तळ ढवळून काढते
खोलवर कुठेतेरी दडलेल्या आठवणींना
अलगद वर आणून ठेवते .
आणि मग आठवणींत रमतं मन
पिंजलेल्या कापसाच्या पुंजक्या सारखे
तरंगु लागते हेलकावे खात
भुतकाळाच्या वा-रावर.
प्रत्येक आठवणीपाशी क्षणभर थांबत
कधी नकळत पापणी ओली करत
कधी ओठांवर हास्य फूलवत
आठवणींचे चित्र रंगवते डोळ्यांवर .
मग कधीतरी मन अलगद था-यावर येते
नजरे समोर पुस्तकाचे पान फडफडत असते
अन तरीही हे वेडे मन ..........
रेंगाळत असते आठवणींच्या पुस्तकाच्या शेवटच्या पानावर .
-अनिल बिहाणी.
2 comments:
Thanks for ur comment on Shabdsakha.blogspot.com
Tujhyaa blogache naav aavadale , aani tujhe orkut profilechehi(both are same!)
Aathavaninche Pustak hi kavitaa as vaatat malaa lihaaychi hoti tashi aahe...aavadali.
Tujhi lekhanshailit aani majhyaa lekhanshailit kuthetari saamy aahe...
--शब्दसखा
Thanks for your comment on
Shabdsakha.blogspot.com
I like your thinking........'
PRIYA
Post a Comment