निळं गाठोडं आभाळाचं
घेउन रे डोइवर
फिरते मी रानोरानी
शोधते तुज पानोपानी.
उधाण वाऱ्याला पुसते
कुठे गेला माझा सखा
नितळ तळ्यात धूंडते
चेहरा तुझा जीवलगा
शूभ्र कापसाच्या ढगा
वाट तुझी विचारते
काट्याकुट्याची वाट ही
फूलावानी तुडविते
जसा सुवास फूलात
तसा जीव माझा तुझ्यात
वेड्या प्रेयसीची ही
वेडी माया रे
नको नको रे राजसा
असा छळू मजला तू
वाळीवावानी बरसत
एकदातरी ये ना तू.
--अनिल बिहाणी.
No comments:
Post a Comment